مسافر - بخش اول

دم غروب ، میان حضور خسته اشیا 
نگاه منتظری حجم وقت را می دید.

و روی میز ، هیاهوی چند میوه نوبر 
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود.
و بوی باغچه را ، باد، روی فرش فراغت
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد.
و مثل بادبزن ، ذهن، سطح روشن گل را 
گرفته بود به دست
و باد می زد خود را.

مسافر از اتوبوس 
پیاده شد:
"چه آسمان تمیزی!"
و امتداد خیابان غربت او را برد.

غروب بود.
صدای هوش گیاهان به گوش می آمد.
مسافر آمده بود
و روی صندلی راحتی ، کنار چمن 
نشسته بود:
"دلم گرفته ،
دلم عجیب گرفته است.